Duur of waardeloos?

'Goh, ik zou wel met hem willen werken, maar ik vermoed dat die veel te duur is voor mij!'. Het werd onlangs over mij gezegd.

Wat is te duur

Narcist als ik ben (grapje!), was ik daar onmiddellijk blij om. Als mensen denken dat ik duur ben, dat moet dat toch ergens gerelateerd zijn aan de kwaliteit of de zichtbaarheid van mijn schrijfsels. De tweede reflex was iets mercantieler... Als ze denken dat ik duur ben, en ik weet van mezelf dat ik marktconforme prijzen hanteer, dan is het misschien wel mogelijk om mijn prijsniveau op te trekken en die 'premiumperceptie' letterlijk te verzilveren?

Ik heb het er maar bij gelaten, maar deze ochtend, tijdens mijn dagelijkse jogging ('t is nog maar 6 januari, still going strong on the resolutions! ) bleef ik er over nadenken. Je kunt het immers nog verder drijven. En dan komen we bij het verschil tussen waarde en prijs. Wat ik doe is in principe niet erg onderscheidend. Ik schrijf. De klant koopt zielerust, omdat hij/zij er van uit gaat dat het door een professional geschreven is. Dat is dus een zorg minder. Hoeveel wil hij voor die niet-onderscheidende service betalen? Zo min mogelijk. Dat lijkt mij logisch en verstandig.

De laagste prijs

Minder verstandig is het om de laagste prijs als business model te hanteren. Veel volume proberen te realiseren is dan een noodzaak, om toch wat marge te realiseren. Continue stress en allicht ook niet de tijd om veel kwaliteitscontrole te doen. Een recept voor miserie, hartklachten en maagzweren. Ik heb ooit nog bij een monopolie-dienstverlener gewerkt en het adagium daar was 'the bitterness over poor quality, remains longer than the happiness over low prices'. Ik denk dat dat waar is.

Niet alleen de klant wil immers gemoedsrust. Ik wil dat zelf ook. Ik wil tegen vervelende klanten kunnen zeggen dat het klaar is, ik wil tegen hardleerse klanten kunnen brullen, en ik wil me eigenlijk vooral omringen met fijne klanten. Klanten die respectvol omgaan met mijn tijd, kwaliteiten en gebreken. Dat lukt aardig. De meeste van mijn klanten hebben mijn gebruiksaanwijzing ergens op hun bureaublad staan. 'Masseer zijn ego, vergeef hem zijn slordigheidjes, en kapitaliseer op wat hij wel goed kan'.

Marktconform 

Er is niet veel aan te doen. Copywriting tarieven staan breeduit op het internet. Welk model je ook hanteert (prijs per aanslag, forfait, per blad, per woord, per uur), je komt altijd min of meer op hetzelfde uit.

Het is verleidelijk om te denken dat je onsterfelijk bent en steengoed en dat je daarom een hoger prijskaartje mag hebben, maar het leidt alleen maar tot meer onrust. De meerwaarde wordt - of je dat nu wil of niet - steeds in twijfel getrokken. Wie dat niet gelooft moet maar eens turven hoe dikwijls 'schrijfdisrapiets' in een conversatie voorkomt. En probeer maar eens geld te vragen voor 'schrijfdisrapiets'!

Happy clients - happy writers

Ik vind het veel prettiger om meerwaarde te bieden op een ander vlak. Dienstverlening, ontastbare diensten, kleine extra's. Omdat zoiets ook voor mij veel boeiender is. Meedenken over de problematiek van de klant, niet alleen je kwaliteiten als copywriter naar voor schuiven, maar net dat tikkeltje extra. Denken over communicatie, denken over snelheid, inleven in de sense of urgency, of de esthetiek of de meerwaarde voor de klant.

En dat zorgt er voor dat ik fijne klanten heb waar ik al heel lang voor schrijf (VDAB, VUB, VAB, UNIZO ( 't staat op pagina 58) , De Morgen, Artmedia) en nieuwe klanten waar ik hoop nog heel lang voor te mogen schrijven (Joke Quick Juwelen, Danone, Change-IT & Smart-com (soon!), The Value Agency...)